Me + Malaysia = :(
Posted On Monday, November 12, 2007 at by Unknown
တကယ့္တကယ္ေတာ့ မေလးရွားနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမဆိုင္ပါဘူးဗ်ာ…. ကၽြန္ေတာ္သြားစရာလဲ မလိုပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ တခါတေလ ကိုးလိုးကန္႕လန္႕ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြး ျဖစ္တဲ့ ေနရာမွာ ကံတရားကို ဘယ္သူမွ မမွီဘူး… သူလုပ္ထည့္လိုက္ရင္ ေပါက္တတ္ကရကို ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။ ႀကိဳတင္ၾကံစည္ရင္ေတာင္မွ လြဲခ်င္လြဲအံုးမယ္… ကၽြန္ေတာ္ စကၤာပူမွာ အလုပ္လာရွာတာ အလုပ္ေတာ့ရပါရဲ႕ ဒါေပမယ့္ အလုပ္ရတဲ့အခ်ိန္က ေနထိုင္ခြင့္ကုန္ခါနီး။ အလုပ္ရထားၿပီဆိုရင္ ေနထိုင္ခြင့္တိုးလို႕ရပါရဲ႕ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ HR Manager အသားမည္းမည္း စကၤာပူမ ေလး လုပ္ပံုကတလြဲ… Data အလြဲေတြနဲ႕ေလွ်ာက္ေတာ့ ထက္ေအာင္ခမ်ာ "မခြဲခ်င္ ခြဲခ်င္ပဲရယ္နဲ႕ ခြဲရေတာ့မယ္ သူငယ္ခ်င္းတို႕ရယ္… ဆိုးခ်က္ကယ္နာ တကယ္ဆို မလိုပါပဲရယ္နဲ႕ မ HR အသံုးမက်တာေၾကာင့္ စကၤာပူခြါ မေလးကို သြားရၿပီလို႕ ႏႈတ္ဆက္ေလျခင္း " အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြကို ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ... မ်က္စိမွိတ္ထားတုန္း အေခြရစ္တယ္လိုပဲ သေဘာထားလိုက္ရေအာင္.. ၀ွီး.... ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆံုးေရာက္ေနတဲ့အခန္းက တိုက္ခန္းတစ္ခုရဲ႕ ေရွ႕မွာ.. အဲေလ မွားလို႕ တိုက္တန္းလ်ား တစ္ခုရဲ႕ ေရွ႕မွာ... အထုတ္ႀကီးဆြဲလို႕ အဲဒီ တိုက္တန္းလ်ားႀကီးက ဗ်ာ ရန္ကုန္က တိုက္ခန္းအေဟာင္း အစုတ္ ၃ ထပ္ တိုက္တန္းလ်ားတစ္ခုကို ညစ္ညစ္ ပတ္ပတ္ ေနရာတစ္ခုေရႊ႕ထားသလိုပဲ။ ၾကြက္ႀကီးေတြကလည္း ဧည့္၀တ္ေက်ပြန္လိုက္ပံုမ်ား ေနခင္းဘက္ေတာင္ ထြက္ႀကိဳေနလိုက္ၾကေသးတယ္။ ရာသီဥတုကလည္း အုိက္စပ္ပူေလာင္ေသာ ရာသီဥတုနဲ႕ ေရပုပ္ ေရသိုးေတြကို ေနလွမ္းလို ထြက္လာတဲ့ အနံ႕ေတြက ေရေျမာင္း တစ္ေလွ်ာက္ကေန ႏွာေခါင္းကို လူပ်ိဳလွည့္ေနတယ္။ အိမ္ေပၚကိုတက္တဲ့ ေလွကားမွာ ေသာ့က သံုးခါ ခတ္ထားတယ္။ ဖြင့္လိုက္ရတဲ့ ေသာ့ဆိုတာ အထပ္ထပ္ မင္းတုန္းမင္းေတာင္ သူ႕မိဖုရားေတြ ဒီေလာက္ လံုလံုၿခံဳၿခံဳ ထားမွာ မဟုတ္ဘူး ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ "For the safety" တဲ့ဗ်ာ။ Safety From Cop တဲ့ ဟာဗ်ာ... ျမန္မာျပည္ကို လြမ္းလိုက္တာ... "Oh..... very good, thank for remain me about my country" ဟဲ ဟဲ ေနာက္တာပါ.... ရဲကဆိုးလို႕လား ဆိုေတာ့ "အိုဗ်ာ ပိုက္ဆံေပးလိုက္ရင္ သြားတာပါပဲတဲ့ ...." အိုး... တူျပန္ၿပီ.. တူၿပန္ၿပီ... သိပ္ေတာ့မဆိုးဘူးဗ်၊ ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္သလိုေပါ့ေနာ္... ဒါေပမယ့္ ခက္တာက ျမန္မာျပည္မွာ က အိႏၵိယႏြယ္ဖြား တိုင္းရင္းသား ေတြ ဘယ္လို Stay နဲ႕ေနမွန္း မသိခဲ့ဘူး.. ဒီမွာရွိတဲ့ ျမန္မာျပည္သား ေရႊအမ်ိဳးမ်ားကေတာ့ အိုဗာစေတး နဲ႕ ႏွစ္ပါးသြားေနၾကတာပါပဲ... ေပးခ်င္တဲ့ သစၥာ ေပးပါဗ်ာ.. ကၽြန္ေတာ္ ဘ၀င္မျမင့္ပါဘူး ေရႊမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း သူကဘယ္လို ငါက ဘယ္လို လို႕လဲမရွိပါဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာပညာေလးနဲ႕ အလုပ္လုပ္စားရတာနဲ႕ (အျခားဟာ လည္း တတ္မွ မတတ္ဘဲ) ဒီအလုပ္နဲ႕ ပတ္သက္ရင္ ကိုယ့္ကို ကိုယ္ ဘ၀င္ျမင့္တာေလးပဲ (ဟဲ ဟဲ ကိုယ္ကို ကိုယ္က်ေတာ့ ဘ၀င္ျမင့္တာေလးေပါ့ဗ်ာ... သူမ်ားဆို "အျဖစ္ကမရွိဘဲ ေသာက္ ႀကီးက်ယ္တယ္လို႕"ေျပာမွာ) ။ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ျပသနာလဲ မတက္ခ်င္ဘူး ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ ျမန္မာတစ္ေယာက္ ေအာက္က် ေနာက္က် ျဖစ္ေနတာလဲ မၾကည့္ခ်င္ဘူး၊ ေဒါသထြက္တယ္၊ စိတ္မေကာင္းဘူး၊ ဘာလို႕မ်ားဒီလိုျဖစ္ရတာလဲလို႕သာ ျမန္မာျပည္ ေသျပည္ေတာ္က "အင" ေတြ ၾကားေအာင္ ေအာ္လိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။ ေၾသာ္.. ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲဗ်ာ.. ေနရတာေပါ့ဆိုၿပီး အခန္းထဲသြားေတာ့ မ်က္ႏွာၾကက္က ပန္ကာႀကီးက ေအာ္လိုက္တာ မွ တက်ီက်ီ ကို ေနတာပဲ၊ အခန္းထဲကို ေလ၀င္ေလထြက္ မရွိလြန္းလို႕သာ သံုးရတာ အားေတာင္ နာလာတယ္။ တစ္အိမ္လံုးကို တံခါးေတြ အထပ္ထပ္ပိတ္ ၿပီး ျပတင္းေပါက္ဆိုတာ တစ္ဘ၀ လံုးၾကားဖူးပံု မရတဲ့ အိမ္ရွင္ကုလား ဆီမွာေနရတဲ့ ဘ၀မွာ အင္း ၀က္ျဖစ္မွေတာ့ မစင္မေၾကာက္ေတာ့ပါဘူးဆိုတဲ့ စကားဟာ ကြက္တိပါပဲ... အိုေကေလ ရပါတယ္ ေနၾကတာေပါ့ ဆိုၿပီး ေနလိုက္ပါတယ္.. အခန္းထဲမွာ ပစၥည္းေလးဘာေလး ထားၿပီးေတာ့ ဧည့္ခန္း ေမွာင္ေတာင္ေတာင္ (တကယ့္ေတာ့ ဆိုင္းဘုတ္တတ္ထားသင့္တယ္၊ ႏို႕မို႕ သိမွ မသိႏိုင္တာ) ရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ Publica ထိုင္ခံု ေပၚမွာထိုင္ရင္း ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္းေလးေတြ ေျပာၾကရင္း ပိုပိုသိလာတယ္။ ေရႊမ်ိဳးေတြဗ်ာ တစ္ခန္းကို ၃ - ၄ ေယာက္ ေလာက္ေနၾကရတာ၊ အခန္းကျဖင့္ ၾကြက္တြင္းသာသာရွိတာ.. တခါတေလ ညဘက္တစ္ေယာက္ ေယာက္ထြက္လာရင္ ၾကြက္လား လူလား မနည္းၾကည့္ရတယ္ (ၾကြက္ကလူေလာက္ရွိၿပီး လူေနတဲ့အခန္းက ၾကြက္တြင္းသာသာဆိုေတာ့)။ တိုက္ခန္း က အလ်ား ေပ ၄၀၊ အနံ ၁၅ ေပ ေလာက္ရွိမယ္။ အဲဒီအက်ယ္ကို တစ္၀က္၀က္ထားတယ္၊ တစ္ဖက္ကို ၁၇ ေပ ေလာက္စီ၊ တစ္ဖက္စီမွာ မ်က္ႏွာခ်င္ဆုိင္ ၄ ခန္းေလာက္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ စီထားတယ္။ ခန္႕မွန္းေခ် တစ္ဖက္ကို ၈ ခန္းေလာက္ရွိပါလိမ့္မယ္။ တစ္ဖက္ကို တံခါး တစ္ခ်ပ္စီ ပိတ္ထားၿပီး အလယ္မွာ တိုက္ခန္းအ၀င္တံခါး ရွိတယ္။ တံခါးက၀င္၀င္ခ်င္း ၆ ေပေလာက္က်ယ္တဲ့ အခန္းေလးရဲ႕ အ၀င္အ၀မွာ ေလွကားဖက္ကို ထုတ္ထားတဲ့ ေရခ်ိဳးခန္းနဲ႕ အိမ္သာ ရွိတယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းက ၃ ေပပတ္လည္ေလာက္ က်ယ္မယ္ထင္တယ္။ အခန္းထဲမွာ ၂ ေပ မီးေခ်ာင္း ခပ္စုတ္စုတ္ေလး တစ္ေခ်ာင္းက ေဘးႏွစ္ဖက္စလံုး မည္းတူးၿပီး အသက္ တငင္ငင္ နဲ႕ ဖ်တ္ဖ်တ္ ဖ်တ္ဖ်တ္.. ေရခ်ိဳးခန္းက တံခါးမွာ ၀က္အူ ျပဳတ္ေနတဲ့ တံခါးလက္ကိုင္ တစ္ခုရွိပါတယ္။ ေရခ်ိဳးခန္း အထဲမွာ ေၾကြျပားေသးေသးေလးေတြ ၃ ပံု ၂ ပံုေလာက္တပ္ထားတယ္။ က်န္တဲ့ တစ္ပံု ကေတာ့ အေစာကတည္းက မရွိတာလား ေနာက္မွ ကြာသြားတာလား ေတာ့ မသိဘူး။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ ေရထုတ္ပိုက္ မပါတဲ့ ေဘစင္တစ္ခု၊ ပလတ္စတစ္ ပံုးတစ္လံုး လက္ကိုင္ပါတဲ့ ပလတ္စတစ္ ေရခြက္တစ္လံုး၊ မွန္အကြဲတစ္ခ်ပ္... နဲ႕ ပိုးဟပ္မ်ားရွိၾကပါတယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲကို၀င္လိုက္ရင္ ပူေလာင္အိုက္စပ္မႈကို ခံစားရၿပီး စိတ္မအီမသာနဲ႕ ဘာမွန္းမသိတဲ့ မသန္႕ရွင္းဘူးလို႕ခံစားရတဲ့ အနံ႕ တစ္ခုကို ရေနပါတယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းရဲ႕ ေဘးမွာေတာ့ ေယာက္်ားေလးမ်ား အေပါ့သြားရံုမွလြဲၿပီးသံုးလို႕ရပါတယ္လို႕ က်ိန္ေျပာရင္ေတာင္ ယံုစရာမရွိတဲ့၊ ဒါေပမယ့္လည္း လူတိုင္းသံုးေနၾကတဲ့ အိမ္သာတစ္လံုး ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထင္ ၁ ေပခြဲသာသာအက်ယ္နဲ႕ ၂ ေပသာသာ အလ်ားရွိတဲ့ အခန္းေလးပါ။ ေရခ်ိဳးခန္းထက္ ထူးျခားတာကေတာ့ သူရဲ႕ သဘာ၀အနံထြက္ေနၿပီး မီးအလင္းေရာင္ ဘာမွမရွိတာပါပဲ။ ခုနက ေျပာခဲ့အတိုင္း တိုက္ခန္းက ႏွစ္ဖက္ရွိပါတယ္။ တစ္ဖက္ျခမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ နဲ႕ ယင္ေကာင္ တစ္ခ်ိဳ႕ ပိုးဟပ္ မ်ားနဲ႕ အိမ္ေျမွာင္တို႕က ၀င္ေပါက္မွလြဲၿပီး ဘာမွမရွိတဲ့ အခန္းေလွာင္ေလွာင္ ထဲမွာ ေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ေဘးမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕အခန္းတ၀က္ေလာက္ ရွိတဲ့ အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလး တစ္ခန္းကို လူႏွစ္ေယာက္ ေနၾကၿပီး၊ သူရဲ႕ ေဘးမွာေတာ့ အေတာ္ ပစိပစ္မ်ားၿပီး က်န္းမာေရး ေကာင္းပံု မရတဲ့ အင္ဒိုနီးရွားမႀကီး တစ္ေယာက္နဲ႕ ေနာက္တစ္ေယာက္တို႕ ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ေရွ႕တည့္တည့္ခပ္နံနံ အခန္းမွာေတာ့ အင္ဒိုနီးရွားမတစ္ေယာက္နဲ႕ ညဖက္အလုပ္ဆင္းၿပီး ေန႕ဘက္အိပ္တဲ့ ဘာလူမ်ိဳးမွန္းေတာင္မသိရတဲ့ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္တို႕ တူတူေနၾကပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး တစ္ဖက္မွာ မီးဖိုေခ်ာင္ရယ္ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အိမ္ရွင္ဆိုတဲ့ အိႏၵိယ ႏိုင္ငံသားနဲ႕ သူရဲ႕ရည္းစားဆိုသူတို႕ရဲ႕ အခန္းရွိပါတယ္။ အျခားတစ္ဖက္အျခမ္းမွာေတာ့ အားလံုး ျမန္မာေတြခ်ည္းပါပဲ။ အဆိုပါဘက္အျခမ္းရဲ႕ ျပြတ္သိပ္ေနတဲ့ အခန္း ၈ ခန္းထဲမွာ ျပြတ္သိပ္စြာ ေနထိုင္ၾကေသာ ျမန္မာမ်ား အမ်ားအျပားရွိသည္ လို႕ပဲ ေျပာရမွာပဲ။ အားလံုးလိုလိုမွာ စားေသာက္ဆိုင္မ်ားတြင္ တစ္ေန႕လွ်င္ ၁၂ နာရီ အလုပ္လုပ္ၾကပါတယ္။ နံနက္ ၈ နာရီမွ ည ၈ နာရီ၊ ည ၈ နာရီမွာ နံနက္ ၈ နာရီ အခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ ညေန ၃ နာရီမွ နံနက္ ၃ နာရီ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံု အလုပ္လုပ္ ၾကပါသည္။ လုပ္ခမွာ ရင္းဂစ္ ၉၀၀ (အမ်ားဆံုး)၊ စကၤာပူေဒၚလာ ၄၅၀ ခန္႕ ျမန္မာေငြ ၄၀၀,၀၀၀ ခန္႕ရၾကပါသည္။ အိမ္လခမွာ ရင္းဂစ္ ၁၅၀ ေပးၾကရၿပီး။ ရဲႏွင့္ေတြ႕ပါက ဆက္ေၾကး ၂၀၀ ခန္႕ေပးရသည္ဟု ေျပာပါသည္။ အလုပ္လုပ္ခြင့္ ပါမစ္ရွိသည့္ တိုင္ေအာင္ ရဲကို ပိုက္ဆံေပးၾကရေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အမွန္အတိုင္းေျပာျပပါမည္။ ေန႕ရွိသေရြ႕ ကၽြန္ေတာ္ စကၤာပူကို ျပန္ဖို႕ႀကိဳးစားပါသည္။ ထိုအရာမ်ားကို ခံႏိုင္ရည္မရွိပါ။ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ ထမင္းစား အလုပ္လုပ္၊ အလုပ္ရွင္ က မ်ိဳးစံုဆဲဆိုသည္ကို သည္းခံ။ အခ်ိန္ရလွ်င္ တစ္ခ်ိဳ႕က အရက္ေသာက္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က မေကာင္းေသာမိန္းမ အိမ္သြား။ တစ္ခ်ိဳ႕က အိပ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က ဖဲရိုက္၊ ႏိုင္ငံျခားမွာ ေငြရွာဖို႕ဆိုေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုတည္းႏွင့္လာ အရာရာကိုေၾကာက္။ မခံႏိုင္ေတာ့ ေပါက္ကြဲထြက္။ မေၾကာက္သင့္သည္ကို ေၾကာက္ၿပီး ေၾကာက္သင့္သည္ကို ေၾကာက္ကန္ ကန္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္ထဲတြင္ မ်က္စိသူငယ္နားသူငယ္ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ငထက္ေအာင္မွာ ကုတ္ကုတ္ ေကြးေကြး၊ ေမွးေတးေတး ႏွင့္ စိတ္ဓါတ္ေတြက် ၿပံဳးမရဘဲ စကၤာပူပဲ ျပန္ခ်င္တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ကံတရားက ႏွိပ္စက္.. အဲေလ က်ီစား လို႕၀သြားေတာ့မွ.. ကၽြန္ေတာ္လဲ စကၤာပူ Visa ရ၊ စကၤာပူ႐ံုးက S'pass ေလး Approve ျဖစ္ၿပီး။ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္ မေလးရွားရယ္ ကံမကုန္ရင္လည္း ျပန္မဆံုခ်င္ဘူးဗ်ာ ပင္လယ္ထဲသြားေနမယ္… လို႕ ႀကံဳး၀ါးခြင့္ေလးရကာ ျခေသၤ့ၿမိဳ႕ေတာ္… ဆီသို႕ တစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္လာပါေတာ့သည္။
အေတြ႕အၾကံဳသစ္တစ္ခု ရတာေပါ့ ကိုထက္ေအာင္။ သူမ်ားေတြ ကိုထက္ေအာင္လို မေလးရွားကို ခဏသြားခ်င္လို႕ေတာင္ မသြားျဖစ္တဲ့အေျခအေနေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနတာကို ေတြးျပီး ဂုဏ္ယူလို႕ရပါတယ္ရွင္ :)